Rozdział 4 - Ognisty wąż

     Potter kierował się właśnie do salonu, gdzie czekał na niego dyrektor. W między czasie zastanawiał się co mu powiedzieć . Przed wejściem do pomieszczenia wziął kilka głębokich wdechów i nacisnął klamkę.

       - Profesorze – zaczął niepewnie Harry, zerkając w oczy dyrektora. – chciał mnie pan widzieć...

     - Ależ oczywiście, Harry – powiedział z naganą w głosie. – Możesz mi powiedzieć, dlaczego opuściłeś dom na kilka godzin nic nikomu nie mówiąc? I dlaczego jesteś taki poobijany?

            - Nie chce o tym rozmawiać.

      - Tak, Harry, nie musisz, jednak wszyscy martwimy się o twoje bezpieczeństwo – wtrącił dyrektor. – Wychodzenie z domu na kilka godzin w tych czasach nie jest dobrym pomysłem – stwierdził siwobrody. – Obiecaj mi że było to ostatni raz?

- Obiecuje- powiedział tylko. W głowie mówiąc sobie „pocałujcie mnie wszyscy w dupę”.

Szedł właśnie do siebie gdy przypomniał sobie, że Syriusz prosił, by wpadł do niego po rozmowie z dyrkiem. Skręcił wiec w prawo i zapukał do drzwi.

- Proszę! – Usłyszał.

- Cześć, chciałeś mnie widzieć z tego co pamiętam. - Syriusz gdy zobaczył chrześniaka zaczerwienił się jak dorodna wiśnia.

- Noo... Cześć Harry. Słuchaj... nim z tobą porozmawiam, chciałbym cię za coś przeprosić. Chyba w czymś ci... znaczy wam przeszkodziłem - stwierdził Syriusz którego od pewnego czasu bardzo interesowały jego buty.

- Co ty kurwa nie powiesz - burknął Harry, nim zdążył ugryźć się w język. Syriusz rozszerzył oczy.

- Harry! Słucham?! - Zapytał oburzony łapa.

- Sorry, ale już byłem tak blisko wyznania jej co do niej czuje. Ale oczywiście ty musiałeś to spieprzyć.

- Czyli jednak coś czujesz do Hermiony – powiedział, a raczej stwierdził Wąchacz.

Potter przytaknął.

- Ale wiesz co jest najgorsze? - Syriusz pokręcił głową. - Boje się, że mnie odrzuci. Nie chce spieprzyć tylu lat przyjaźni.

- Trudna sytuacja Harry. Jednak jeśli nie spróbujesz to się nie dowiesz. A co jeśli ona też cię kocha? - Zapytał starszy.

- Nawet o tym nie marze - odpowiedział młodszy i zamyślił się.

W tym samym czasie Hermiona stała, przysłuchując się rozmowie z szeroko otwartymi oczami. Czyli jej przyjaciel, a zarazem miłość, Harry Potter też ją kocha. Chciała podskoczyć do sufitu z radości, jednak w porę się opamiętała, przypominając sobie słowa Wybrańca.

Boje się, że mnie odrzuci. Nie chce spieprzyć tylu lat przyjaźni.

Tylko jak, do diabła, miała pokazać mu, że jej też zależy?! Z głową pełną od nadmiaru myśli udała się do swojego pokoju. Nie przysłuchując się rozmowie, która zachodziła na tematy które najbardziej ją interesowały.

       - Harry, wracając do tematu naszej rozmowy... Możesz mi powiedzieć, gdzie ty byłeś do cholery? Martwiliśmy się o ciebie. - Syriusz wyglądał na wkurzonego.

       - W parku byłem - powiedział wymijająco chłopak.

       - I w parku się tak obiłeś? - Niedowierzał Łapa

       - Nieee... kupiłem sobie rower i się wyjebałe.... ekhem znaczy wywróciłem - stwierdził Harry na co Łapa prychnął.

       - Nie kłam, Harry. Widziałem cię na Nokturnie...- Harry zbladł. Co widział Syriusz?

       - Iii???... - Zapytał z przerażeniem w głosie chłopak.

       - I nic... przestałem cię śledzić, gdy wszedłeś do jakiegoś baru. - Harry uspokoił się. - Jednak powiedz mi do cholery, dlaczego tak się zachowujesz? Twoi rodzice oddali życie za ciebie, a ty tak im się odwdzięczasz? Lily i James nie chcieli by tego. - Potter poczerwieniał ze złości.

      

       - Nigdy się nie dowiem czego by chcieli a czego nie,  ponieważ ten wężowy dureń zabił ich - wysyczał Harry wstając. Wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Nawet nie wiedział jak może się mylić i jakie tajemnice skrywa świat czarodziei.

- Harry, przepraszam!! - wykrzyczał Łapa, jednak Hawry już go nie usłyszał.

O poranku nastolatek postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Zaprosił Hermionę na spacer po parku. Niechętnie się zgodziła, marudząc coś o bezpieczeństwie, jednak Harry skutecznie ją namówił. No cóż... miała słabość do jego zielonych oczu.

Chodzili po parku, gdy brunet w pewnym momencie złapał ją za rękę. Hermiona zatrzymała się patrząc mu prosto w oczy.

- Hermiono... ja chciałem ci coś powiedzieć, no bo wiesz... ja cię...

- No no... proszę... Kogo my tu mamy. Potter i szlamka. - Harry momentalnie odwrócił się, słysząc głos Lucjusza Malfoy'a

- Czego tu chcesz, Malfoy? - wysyczał Harry zdenerwowany, iż przerwano mu w takim momencie.

- Chce zabrać cię do Czarnego Pana, ale w między czasie zabije twoją szlame. – Harry, słysząc te słowa, wyciągnął różdżkę, jednocześnie zasłaniając Hermionę własnym ciałem.

- Tylko ją tknij - warknął Harry, jakimś nie swoim głosem.

- No proszę proszę... obrońca szlam - zadrwił Malfoy. - Jednak chyba nie liczysz na to, że wygrasz ze mną w pojedynku.

- Tak, liczę na to - warknął Potter, by zyskać na czasie. Skinieniami głowy i bezgłośnie mówiąc Hermionie, by udała się po pomoc. Ta z wielkimi oporami  pobiegła po pomoc, asekurowana przez Pottera, który wytworzył tarcze otium*, która odbijała wszystkie zaklęcia przez pięć minut. Gdy Harry zobaczył, że Hermiona jest już bezpieczna, zniwelował tarcze rozpoczynając pojedynek.

- Sectumsempra! - krzyknął Potter, a Lucjusz oberwał w bok zaskoczony tym, iż Wybraniec zna takie zaklęcia,a co dopiero potrafi je poprawnie rzucić.

- Petrificus totalus! - zawył Malfoy, który nie chciał ranić Pottera, tylko oddać go Czarnemu Panu.

- Protego - odbił zaklęcie Harry.

- Ignisanguis** - pomyślał Potter, a z jego różdżki wydobył się płomień. Nastolatek dmuchnął w niego, aż z ognia uformował się wąż.

- Zaatakuj go - wysyczał Potter w mowie węży.

Wszystko działo się w bardzo szybkim tempie. Wąż ruszył na Lucjusz,a który stał z otwartymi szeroko oczami. Nim zdążył zareagować, zwierze oplotło go parząc i dusząc jednocześnie. Harry czekał aż wąż zabije Malfoy’a jednak przypomniał sobie słowa, które powiedział Hermionie.

"...nie jestem MORDERCĄ, Hermiono..."

- Zostaw go - wysyczał, a wąż zostawił Malfoy’a. Harry wyszeptał przeciw zaklęcie po czym wąż znikł.

- Drętwota - powiedział jeszcze Harry celując w Śmierciożercę. Lucjusz padł na ziemie nieprzytomny, Harry związał go jeszcze i czekał nad nim, aż ktoś w koncu przyjdzie.

- HARYYY!!! - krzyknęła Hermiona, rzucając mu się w ramiona. Ten objął ją delikatnie, gdyż ból ciała po walce na Nokturnie był naprawdę nieprzyjemny. Za Hermioną przybiegli Syriusz, Dumbledore oraz Remus.

Gdy zobaczyli poturbowanego Lucjusza mowę im odebrało. Przenieśli wzrok na Harry’ego.

- No co, fikał, fikał to się dofikał, nie? - powiedział Wybraniec, wyraźnie z siebie zadowolony. - Ale wydaje mi się, że ktoś powinien przenieść go do Ministerstwa Magii, prawda? - Zapytał Potter.

- Ja się tym zajmie - powiedział oniemiały dyrektor i deportował się z nieprzytomnym Malfoy’em.

- Dobra, wracamy - powiedział Remus.

- Nie, poczekajcie. - poprosił Harry - Hermiono mogę Cię poprosić?

Ta skinęła głową i oddalili się od dwóch Huncwotów, o kilka kroków.

- Wiem, że jesteśmy przyjaciółmi, ale kocham cię. - wyszeptał Potter w jednym tchu.

- Ja też muszę ci coś powiedzieć... Też cię kocham - powiedziała to podchodząc do niego i całując go mocno  w usta.

Syriusz z Remusem, widząc to, co się dzieje popatrzyli na siebie z szokiem. Jednak po chwili przemienił się w wielki uśmiech na ich twarzach.

Harry chwycił Hermionę za rękę mówiąc do przyjaciół

- No teraz możemy iść – puścił im perskie oko, a Łapa i Luniek zachichotali pod nosem. Zupełnie jak James...

Nastał wieczór, Harry dopiero co wyszedł z pokoju Hermiony. Wpakował się do swojego pokoju gdy zobaczył za oknem dużą sowę. Odwiązał liścik od jej nóżki i zaczął czytać.

Witaj, Potter!

Widziałem co zrobiłeś z Lucjuszem. Owszem, było to nawet niezłe, jednak nie masz się co łudzić, mnie i tak nie pokonasz.

Chcę ci tylko zakomunikować, że wiem, iż chodzisz z tą brudną szlamą. Do rzeczy, chcę ci przekazać, iż mam jej rodziców. Jeśli jutro w południe nie przybędziesz do Hogsmeade... Po prostu ich zabije. Jeśli przybędziesz, zrobimy wymianę. Nie możesz nikomu o tym powiedzieć, Potter, pamiętaj. Rzuciłem na ten list zaklęcie, po którym dowiem się iż komuś powiedziałeś, a wtedy zabije ich od razu.

Twój pan i władca -

Lord Voldemort

- Ku*wa - mruknął Harry pod nosem. Nie pozostało mu nic innego jak iść i ratować rodziców swojej ukochanej...

* z łaciny - odpoczynek

** z łaciny - ignis- ogień, anguis – wąż

MIKE