Rozdział 5 - Walcz

Kolejny dzień przyniósł mu rozmyślania nad tym co wydarzy się w południe, co nie uszło uwadze Hermiony.

- Co cię gryzie? – spytała.

- Nie, nic. Po prostu pewna dziewczyna zawróciła mi w głowie i nie mogę myśleć – odpowiedział, siląc się na udawany uśmiech.

Westchnęła, uśmiechając się z radością w oczach .

- Harry, mogę wiedzieć dlaczego jesteś taki obity? - zapytała, a ton jej głosu wskazywał na to, że inna odpowiedz niż prawda jej nie zadowoli.

- Walczyłem - mruknął krótko wstając. Pocałował ją lekko w usta mówiąc, że musi załatwić bardzo ważną sprawę.

Wbiegł szybko do pokoju, zarzucając na siebie czarną bluzę. Zabrał jeszcze różdżkę i deportował się do Hogsmeade. Cały plan odbicia rodziców Hermiony miał przygotowany już od wczoraj. Wylądował pod Świńskim Łbem, rozglądając się dookoła. W końcu zobaczył to, po co przybył. Sam Lord Voldemort stał obok dwójki związanych i zakneblowanych ludzi. Harry ruszył w ich kierunku.

- Harry Potter - wysyczał Voldemort.

- Tom Riddle. - Harry odwdzięczył się tym samym. - Wypuść rodziców Hermiony, jestem, tak jak sobie życzyłeś.

- Naprawdę jesteś gotów oddać życie za tych mugolaków? - zapytał Czarny Pan, po czym wybuchnął śmiechem.

- Tak - powiedział zdecydowanie okularnik.

Voldemort ku zdziwieniu Harry’ego wypuścił rodziców swojej dziewczyny, czekając na to, co zrobi Potter.

-Chwyćcie tą puszkę, zabierze was w bezpieczne miejsce. JUŻ! – Wykrzyczał, a ci nie czekając długo, zrobili to co im kazał. Świstoklik deportował ich do domu Syriusza.

W tym samym czasie w domu Hermiona krzątała się po kuchni z panią Weasley czekając na Harry’ego.

- MAMA?! TATA?! - krzyknęła nastolatka, jednak widząc stan rodziców podbiegła do nich z paniką w oczach. - Co wy tu robicie?

- Lord Voldemort nas porwał, ten o którym nam opowiadałaś. Mówił, że nas los leży w rękach Harry’ego Pottera. - powiedziała matka.

- Gdzie Harry?!- wykrzyczała przerażona Hermiona.

- Przyszedł tam po nas, potem dał nam jakąś puszkę mówiąc że to nas przeniesie w bezpieczne miejsce.

- Gdzie państwo byli?- W oczach Dumbledore’a krył się strach.

- Nie wiem... pamiętamy tylko gdy jacyś ludzie mówili do pewnej kobiety "Madam Rosmerto".

- Hogsmeade - Wykrzyknęli wszyscy i deportowali się.

W tym samym czasie...

Potter stał z wyciągniętą przed siebie różdżką w stronę Czarnego Pana.

- Nie dasz mi rady, Potter. Jesteś na to za słaby. Zabiję cię tak samo jak twoich rodziców, będziesz błagał mnie o litość jak oni - wysyczał Voldemort.

W Harrym zebrała się taka nienawiść, jak jeszcze nigdy dotąd.

-Inmulicorpis! Sinnotecto! - Wykrzykiwał Potter, a Tom, zaskoczony znajomością czarnomagicznych zaklęć przez Pottera, nie obronił się przed nimi dostając w bark, z którego trysła krew.

- Avada Kedavra - Wykrzyczał Riddle, a Potter zrobił ładny unik.

- Pilaignis! - Wielka kula ognia poleciała w stronę czerwonookiego.

- Aquascutus! - Voldemort wyczarował wodną tarczę, jednak moc zaklęcia była tak mocna, że Voldemort został odepchnięty do tyłu.

Z głośnym trzaskiem deportowali się w Hogsmeade, po czym pobiegli w stronę gospody Rosmerty. To co tam zobaczyli odebrało im mowę. Promienie zaklęć latały w każdą stronę. Pojawiało się wszystko, wybuchy, noże, ogień, woda, wiatr... Każdy żywioł. Wszyscy byli zaskoczeni tym, co prezentuje Harry.

- Glaciesspina! - Lodowe kolce poleciały w stronę Toma.

- Scutus! - Czarny pan wyczarował tarcze która rozbiła w drobny mak kolce. Voldemort, który zobaczył posiłki w postaci Dumbledore’a i zakonników deportował się.

- HARYYYY!!! - Hermiona podbiegła do niego waląc go pięściami po klatce piersiowej. - Ty kretynie jeden ty, wystawiasz się Voldemortowi. Mogłeś zginąć, ty idioto! Ty... ohh nie pokazuj mi się na oczy. - Obróciła się na pięcie zła, nagle rzuciła się Potterowi na szyje - Tak się cieszę że nic ci nie jest.

- Spokojnie, Hermiono, powiedz mi... twoi rodzice dotarli do domu Syriusza? - Zapytał zielonooki lekko zdezorientowany.
- Tak dotarli. Boże... nic ci nie jest - znowu przytuliła go mocno i wycałowała.

Zakonnicy widząc tą sytuację roześmiali się, a Hermiona, która dopiero uświadomiła sobie że nie jest sama zaczerwieniła się, a Potter wywrócił oczami ze śmiechem.

- Harry... chyba musimy porozmawiać - Rzekł Dumbledore jednak w jego głosie można było słyszeć dumę.

- Tak dyrektorze. Musimy - powiedział Potter i deportował się do domu.

Harry szedł właśnie do dyrektora. Wiedział że Dumbledore wyczuł czarną magię. Podszedł do jadalni i lekko uchylił drzwi, zobaczył tylko dyrektora czekającego na niego.

- Harry, powiedz mi... od kiedy? - zapytał Dumbledore, Potter wiedział, że nic już nie ukryje przed dyrektorem.
- Od czasu tortur na Pokątnej, inaczej go nie pokonam dyrektorze - wyszeptał cicho zielonooki patrząc prosto w oczy dyrektora.

- Harry... wiem, że czarną magię nie jest łatwo pokonać. Wiem też, jakie pokusy za nią idą, więc proszę cię o jedno, uważaj. Czarna magia jest naprawdę niebezpieczna. Ani się obrócisz a już będzie za późno.

- Spokojnie, dyrektorze, nie będzie za późno wiem co mówię teraz naprawdę czuję, że mam szanse pokonać Voldemorta. Mam wszystko, mam Hermionę którą kocham, mam Syriusza, mam przyjaciół, mam pana. To miłość powstrzyma mnie od zatracenia się w czarnej magii profesorze. - Rzekł Potter spokojnym głosem

- To wszystko Harry możesz iść - rzekł dyrektor w którego oczach błyskały wesołe ogniki. - Myślę, że Hermiona już się niecierpliwi - rzekł jeszcze dyrektor a Harry oblał się szkarłatnym rumieńcem.

Wiadomość o śmierci dwójki nauczycieli bardzo wstrząsnęła domownikami. Profesor Slughorn, który miał rozpocząć pracę od nowego roku szkolnego jako nauczyciel eliksirów, oraz Flitwick. Tego ostatniego Harry naprawdę darzył sympatią. Nigdy nie zrobił mu krzywdy oraz nie pozwolił, by owa krzywda mu się stała. Głowili się nad zastępcami owych nauczycieli, a Dumbledore jeszcze bardziej podsycił ich ciekawość mówiąc, iż znalazł już nauczycieli na stanowiska lecz nie chciał zdradzać nazwisk mówiąc, że dowiedzą się w swoim czasie. Jednak Harry nie wiedział dlaczego dyrektor puszczał mu wtedy oczko.

Ostatni dzień wakacji obudził ich pięknymi słonecznymi promieniami. Trójka przyjaciół wybrała się na spacer po parku. Harry szedł trzymając Hermionę za rękę obok nich szedł wyraźnie zamyślony Ron. Naglę przystanął mówiąc do przyjaciół.

- Znalazłem sobie dziewczynę. Nazywa się Katherina jest z naszego roku z domu Ravenclaw.

- To wspaniale- Wykrzyczała Hermiona przytulając się do Rona

- Brawo, stary - powiedział Potter przybijając sobie piątkę z rudzielcem.

- Jak myślicie... dlaczego jeszcze SUM-y nie doszły? – Hermiona spojrzała na dwójkę.

- Dumbledore mówił coś, że będą dopiero w Hogwarcie... A lekcje dopiero rozpoczną się tydzień po rozpoczęciu roku. – Mówił Harry.

- Łał! – Ucieszył się rudzielec. Rozmawiali dłuuugo i w końcu musieli wracać do domu. Tam czekała na nich miła niespodzianka.

- Harry! Złapali Glizdogona! Jestem niewinny! – wrzeszczał Syriusz podskakując jak małe dziecko. Rzucił się na chrześniaka, zgniótł go silnym uściskiem i zaczął tańczyć dziki taniec. Harry i reszta wpatrywali się w niego jak na idiotę.

Starsi zaczęli libację, a młodzież postanowiła robić swoje. Cały dzień spędzili na zabawie w parku, poszli na lody, odwiedzili Pokątną, następnie udali się do domu gdzie zamknęli się w pokoju Harry’ego gadając na nieważne tematy. Z ich pokoju non stop dochodziły śmiechy, na co domownicy przyjmowali z uśmiechem. Harry w końcu położył się do łóżka, czekając na powrót do szkoły. W tym roku aż tak nie tęsknił za szkołą, wiedział że mieszka u Syriusza, ma normalny dom, dziewczynę którą niby też idzie z nim do szkoły. Jednak wiedział, że przez naukę będą mieli mniej czasu dla siebie, do tego dochodzą treningi i gwardia Dumbledore’a, którą zdecydował się reaktywować za namową Hermiony i reszty przyjaciół. Zasnął nawet nie wiedząc kiedy. Nie wiedział jaka niespodzianka a zarazem szok będzie czekać go na uczcie powitalnej...

MIKE